“Ik vond alles té spannend”
‘Ik zeg weleens: ik ben opgegroeid op los zand. Met twee ouders die allebei niet erg bekwaam waren in opvoeden, een angstige moeder en een gesloten vader die vaak depressief was. Van beiden heb ik iets overgenomen, dan wel genetisch meegekregen, vrees ik. Bij ons thuis werd er weinig gelachen, er hing altijd een donkere wolk boven ons gezin. Op jonge leeftijd besefte ik al: dit is volgens mij niet hoe het leven zou moeten zijn. Ik vond alles té spannend.
Het kost veel energie als je het gevoel hebt dat je jezelf steeds over een enorme berg heen moet duwen. Als ik naar mijn vriend ging, die in een andere grote stad woonde, durfde ik de eerste twee dagen de deur niet uit. Als het modellenbureau waarvoor ik een blauwe maandag werkte, een ‘go-see’, een ontmoeting met een potentiële opdrachtgever, voor me had gepland, kwam ik gewoon niet opdagen. Dan verstopte ik me letterlijk onder de dekens.
Verborgen leven vol angst
Tegelijkertijd hield ik mijn angsten voor de buitenwereld verborgen. Zelfs voor mijn vriend. En zelfs voor de vele therapeuten die ik in mijn leven bezocht. Dan kom je natuurlijk niet verder. Een goede therapeut prikt door dat masker heen, toont zich empathisch en vooral: stelt de juiste diagnose. Nu was dat laatste in de jaren tachtig, toen er nog weinig bekend was over de gegeneraliseerde angststoornis als de mijne, ook lastiger. Maar ik had er veel voor over gehad om er eerder achter te komen wat mij nou mankeerde. ’Jij, bang?’, kreeg ik vaak van anderen te horen. En dan koos ik ook nog voor een leven op de bühne. Alleen, anderen zien natuurlijk niet welke kansen ik heb gemist. Of wat ik heb verprutst. Zelf weet ik wel waar en wanneer mijn klachten me hebben belemmerd in het leven. Namelijk overal en altijd.
Door de pijn heen
Als ik één ding heb geleerd, is het dat je door de pijn heen moet om je beter te voelen, dat je het áán moet gaan. Vijftien jaar geleden overleed mijn beste vriendin na een lang ziekbed, in dezelfde periode kwam er een einde aan een relatie waarin ik voor het eerst echt heel gelukkig was. Een dubbel rouwproces. Voor het eerst besloot ik het verdriet echt eens toe te laten. Dat was zwaar. Een jaar lang was ik depressief, en niet in staat om te werken. Het herstel ging met twee stappen vooruit, een stap terug.
Een van de therapieën die mij op het goede spoor zetten, was EFT, Emotional Freedom Techniques – zelf ben ik inmiddels ook opgeleid als EFT-behandelaar. Een andere belangrijke les die ik leerde, is dat je gedachten hebt, maar ze niet bént. Dat dat goed nieuws is, staat centraal in mijn nieuwe boek . Het zou zo goed zijn als we als kind al leren hoe op een goede manier om te gaan met negatieve emoties. Mindfulness in het vakkenpakket, dat zou ons veel leed besparen.’
