Iemand vertelde mij laatst het volgende verhaal waarbij goed naar voren komt hoe onze eigen waarneming ons leven soms zwaarder maakt dan nodig;
Als het niet klopt wat we denken
“Laatst kwam ik een vriendin tegen. Ik zwaaide en ze zag me niet. Kort schoot het door me heen; ze vindt mij niet leuk en wil me niet zien. Ik zwaaide nogmaals en nu kreeg ik wel een reactie, ze zwaaide terug. Ik liep naar haar toe en zei dat ik het zo leuk vond om haar te zien, dat ik haar had gemist. Ze reageerde minder enthousiast dan ik had verwacht. Ik voelde angst in mijn lijf terwijl ik dacht; Ze is helemaal niet blij om mij te zien, waarschijnlijk had ze liever gehad dat ik snel was doorgelopen, hier zit ze helemaal niet op te wachten. Ik was erdoor van slag geraakt. Mijn angstgevoel stopte ik weg en dacht; Wat een trut, ze denkt zeker dat ze beter is dan ik.
Wij kunnen je helpen
Direct de juiste hulp van een psycholoog die bij jou past
- Gekwalificeerde psychologen
- Al 47.242 mensen geholpen
- Snel en persoonlijk
- Geen wachtlijst
Een tijdje later kwam ik haar weer tegen. Ze zei dat ze zich een tijd lang niet lekker in haar vel had gevoeld, maar dat het nu beter ging. Ze vertelde ook dat ze het zo fijn had gevonden dat ik haar de vorige keer zo enthousiast begroette. Dat had ze net nodig gehad. Ik vertelde beschaamd hoe ik de vorige ontmoeting had ervaren.”
We kijken door onze eigen (negatieve) bril
Herken jij het bovenstaande? Dat is wat onze perceptie doet. We kunnen niet in het hoofd van de ander kijken. We moeten het doen met wat we van de buitenkant zien en ons hoofd maakt daar zijn eigen verhaal van. Dat verhaal invullen gebeurt vanuit ons eigen perspectief, onze eigen kaders en inclusief onze gevoelige snaren. In het bovenstaande verhaal is afwijzing zo’n gevoelige snaar.
We nemen het heden vaak waar terwijl we de bril van het verleden op hebben en maken er daardoor in ons hoofd een ander verhaal van.
Maar dat verhaal gaat over onszelf en meestal niet over de ander, we reageren vanuit onze perceptie. We oordelen over de ander, we voelen ons angstig, hebben een negatief beeld van onszelf, we gaan pleasen of stoppen ons gevoel diep weg. Dit doen we vaak onbewust en automatisch. Het grote nadeel daarbij is dat we niet meer aangesloten zijn bij onszelf en ons ook niet kunnen verbinden met de ander.
Kijken met een andere bril
Heel vaak leiden onze overlevingsmechanismen, want dat zijn het, tot problemen. De tactiek die ons heeft gered toen we nog klein en afhankelijk waren is destructief geworden en is niet langer helpend. Het gebruiken van dit gedateerde systeem kost veel energie en zorgt voor veel stress en spanning in ons lijf. Het mooie is dat we het niet meer nodig hebben. We kunnen ons leven leiden vanuit wie we nu zijn, los van ons verleden, wat een ander daar ook van vindt. Dan wordt het leven een stuk lichter.
