Dat burn-out een steeds groter probleem is, dat is een feit. Je kunt geen krant of tijdschrift openslaan of er wordt over geschreven en het is een hot topic op televisie en in de politiek. Huisartsen openen speciale burn-out spreekuren en psychologen hebben het er druk mee. Toch verbaasde ik mij enigszins om de euforie die het nieuws bij veel mensen losmaakte, men leek blij om de verkeerde reden. Bij burn-out als erkende ziekte kan de zorg ervoor namelijk vergoed worden, en dat leek de voornaamste reden tot blijdschap.
Foutje
Een paar dagen na het ‘heugelijke’ nieuws meldde de WHO dat ze een fout hadden gemaakt: sorry mensen, burn-out wordt toch niét erkend als officiële ziekte. In de nieuwe catalogus (met ziekten, symptomen en oorzaken van letsel) staat het vermeld als ‘werk fenomeen’, niet als syndroom. Wel is de definitie uitgebreid en staat er dat het wordt veroorzaakt ‘door chronische stress op de werkvloer’. Hoe het nu precies zit met dat ‘foutje’ van de WHO’? De complottheorieën waren niet van de lucht (Was het fake news? Hebben de grote verzekeraars er een stokje voor gestoken?), maar wat mij betreft is het vooral heel goed nieuws. Want is de werknemer met een burn-out er wel bij gebaat?
Blijere werknemers
De wachtlijsten in de zorg zijn lang, terwijl een werknemer met burn-out klachten nu juist het beste zo snel mogelijk geholpen kan worden. Daarbij: de verantwoordelijkheid van een burn-out ligt bij de werkgever. Werkgevers moeten oog hebben voor hun werknemers en de signalen bespreken. Bij burn-out klachten zouden ze al in een vroeg stadium moeten doorverwijzen naar een psycholoog en het traject zelf moeten vergoeden.
Neem werknemers serieus door ze op tijd de juiste hulp te bieden. Zo verbeter je als bedrijf niet alleen het klimaat op de werkvloer, maar het kost ook veel minder geld dan een werknemer die met een burn-out maanden thuis komt te zitten. Voor het plaatje: een zieke werknemer kost een bedrijf zo’n 250- 350 euro per dag, een behandeling voor een burn-out kost circa 1500 euro.
Bedrijven kunnen voorkomen dat burn-out een probleem wordt waar de maatschappij voor op moet draaien. Het is een issue van bedrijven, geen nationaal probleem. Steeds meer bedrijven krijgen dit door, maar er moet hierover nog méér bewustwording komen.
