Mijn moeder zei altijd: ‘was sich liebt, das neckt sich’, vrij vertaald betekent dat ‘wat van elkaar houdt, doet elkaar pijn’. En dat is juist wat er in partner-relaties gebeurt. Niemand komt dichter op je huid dan je eigen partner. Zolang je verliefd bent: geen probleem. Een bevriende therapeut noemt dit de ‘duale psychose’, waarin twee partners het liefst totaal willen samensmelten met de ander. ‘wij zijn één!’ stralen ze uit.
‘Man achter muur zoekt vrouw op eiland’
En dan begint het pas: hoe wordt de relatie op langere termijn vormgegeven? Wat doen partners met zichzelf en met de ander wanneer ze zich verbinden? Ik ben ervan overtuigd dat partners elkaar onbewust uitzoeken op datgene dat ze zelf te leren hebben in het leven.
Wij kunnen je helpen
Direct de juiste hulp van een psycholoog die bij jou past
- Gekwalificeerde psychologen
- Al 47.242 mensen geholpen
- Snel en persoonlijk
- Geen wachtlijst
In de relatiepsychologie noemen we dat ‘een collusie’, een botsing, een schijnbare tegenstelling die de uitdaging in de relatie in het kort weergeeft. Elk koppel kan zo’n collusie omschrijven van de eigen relatie. Ik noem wat voorbeelden uit de praktijk: ‘vrouw met bindingsangst zoekt man die wil samensmelten’, ‘man achter muur zoekt vrouw op eiland’, of deze: ‘vrouw die haar vader mist zoekt man die zijn moeder mist’. Zolang partners hun eigen deel van de collusie niet voor hun eigen rekening nemen, zullen ze steeds weer opnieuw botsen. Ze zoeken dan steeds de oplossing voor hun probleem bij de ander. Dus de vrouw op het eiland wil graag opgepikt worden door haar man, maar hij wil graag door haar achter zijn muur vandaan gehaald worden. Tja, probleem. Zo staan beide partners spreekwoordelijk bij een bushalte waarvan de lijn is opgeheven.
‘We verwachten dan van de ander dat hij of zij ons ‘redt’ en voor ons zorgt’
De vrouw die bang is voor intimiteit zal keer op keer geconfronteerd worden met een man die moeite heeft om grenzen te respecteren omdat hij juist bang is om op zichzelf te staan. De vrouw die als meisje haar vader miste, zoekt iets in haar man dat aan haar vader doet denken, wat de man geen recht doet. Omgekeerd doet hij hetzelfde bij haar en keer op keer teleurgesteld raken, omdat zij zijn moeder niet kan en wil zijn.
Dat doet allemaal pijn en het liefst leggen we dat bij de ander neer. We verwachten dan van de ander dat hij of zij ons ‘redt’ en voor ons zorgt. Zo geven partners elkaar onmogelijke opdrachten en geven ze elkaar de schuld van hun eigen ellende. En dat kan er hard aan toe gaan!
Inzicht in deze onbewuste patronen zijn een must voor partners om een liefdevolle verbinding mogelijk te maken. Een echte verbinding, losgemaakt van de lading van de collusie. Ik vraag partners die in therapie zijn vaak zelf na te denken over ‘hun’ collusie. Ik nodig je uit om (liefst samen met je partner) ook eens na te gaan welke collusie jullie kennen. Dat kan een leuke oefening zijn. Laat je creativiteit maar de vrije loop en lach er samen ook om. Dat er een collusie is, is zeker.
‘Als jullie je relatie eens op die manier bekijken, kunnen jullie een crash voorkomen en samen verder groeien’.
De vraag is of jullie je er bewust van zijn en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen aandeel hierin. Als jullie je relatie eens op die manier bekijken, kunnen jullie een crash voorkomen en samen verder groeien. Veel liefde gewenst.
